St. Pieter

Wie Rome wil zien, moet in de St. Pieter zijn geweest. We hadden verwacht een kermis aan te treffen ala Oudenbosch, die een replica in het klein zou moeten zijn van de St. Pieter. Daar is echter niets van te zien, Oudenbosch is een bonte kermiskerk, die in niets lijkt op de St. Pieter. Mij wordt nogal een ADHD toergedicht, maar iemand zonder krijgt dat spontaan in Oudenbosch; in de St. Pieter niet. De beroemde Piëta van Michelangelo staat er, die hij maakte op zijn 24e jaar, een ongelofelijk mooi kunstwerk, de moeder aller Piëta’s in de wereld, een emotioneel, geestelijk en anatomisch volmaakt beeld, waarin zoveel leed, wanhoop en rouw ligt opgesloten, alsof alle leed der wereld wordt ingesloten in dat ene volmaakte beeld. Je zou er een boek over kunnen schrijven. Ik ga er nog weleens over schrijven, maar niet in een reisblog, die over het algemeen enigszins humoristisch is, maar de Piëta kan niet humoristisch worden beschreven. Dit beeld kan niet worden gebagatelliseerd, noch cynisch worden geschouwd, zelfs niet door degenen die niets met geloof hebben. We kregen veel informatie van onze gids Annemiek. Ook zijn we het dak op geweest met uitzicht op Rome, het St. Pietersplein en zijn in de koepel geweest; een behoorlijk trip naam boven.

Vanavond gaan we naar de Travesta wijk, alwaar we een mis bijwonen, en daarna een maaltijd. Dit zal ik morgenochtend nog gaan beschrijven, want het wordt laat, ongeveer 23:30 uur.